sene 2002.. "aman doktor canım gülüm doktor.." diyip kendi kendimize güldüğümüz.. temiz hayaller kurduğumuz zamanlar.. mesele o zaman ne kadar temizdik ya da saftık çocuktuk lay lay lom meselesi değil.. mesele o zamanlar gerçekten ne kadar katıksız olduğumuz.. kandığımız kandırıldığımız.. bizim gibi olmayanlardan farkında olmadan yediğimiz kelekler ve daha o yaşta hayatımıza yön verilmesi..
başka isteklerim vardı.. başka hayallerim ama o hayaller için yeterli değildi cesaretim.. ben de cesaretimin yettiklerini yapmaya başladım, şimdi dönüp bakınca yaptıklarımız cesaretimiz hiç de azımsanacak türde değillermiş ama benim asıl ihtiyacım olan cesaret hayatımı çizilenden farklı olarak kurmama yetecek olandı.. riske girmek, tehlikeli işlere girişmek kolaydı o zaman.. çünkü önümde daha fazla riske girmiş insanlar vardı. tehlikeli diye düşünülen o işin ne kadar tehlikeli olduğunu anlatan örnekler vardı önümde korkmuyorduk biz..
senin çocukluğundan beri dilediğin hikayeler ile öğrendiğin o hayat tarzından hani şu çevrendeki herkesin en çok korktuğundan kormuyordun da o eski itfayiye binasından neden korkuyordun acaba diye hala sorarım kendime.. o binaya girememekten mi? girip de tam olarak çıkamamaktan mı acaba?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder